برنج اصلی ترین محصول استان های شمالی ایران به شمار می رود. نظارت بر تولید سالانه و سطح زیر کشت برنج به عنوان محصولی راهبردی، نقش بسزایی در برنامه ریزی های کشاورزی دارد. امروزه می توان با تکیه بر فن آوری سنجش از دور و شاخص های پوشش گیاهی روش های مدیریتی را بهبود بخشید. پژوهش حاضر با هدف برقراری رابطه رگرسیونی بین عملکرد ارقام محلی و پرمحصول برنج در سال 1391 (2012م) و شاخص های NDVI، SAVI، DVI و RVI مستخرج از تصاویر ماهواره لندست 7، در شالیزارهای شهرستان شفت، انجام گرفته است. بیشترین همبستگی بین عملکرد تولیدی و شاخص ها در مرحله گلدهی برنج دیده شد و از میان شاخص های مذکور، NDVI مناسب ترین شاخص برای برآورد عملکرد ارقام محلی و پرمحصول برنج در منطقه معرفی می شود. معیارهای آماری نشان از توانایی خوب مدل در شبیه سازی دارد. شاخص کارائی مدل سازی (EF) برای ارقام محلی و پرمحصول، در سال زراعی 1392 (2013م) به ترتیب معادل با 0.60 و 0.41 بود، که بیانگر کارآمدی بالای مدل در پیش بینی قابل قبول درصد کاهش عملکرد محصول می باشد. نتایج طراحی مدل حاکی از آن است که میزان عملکرد شبیه سازی شده، برازش خوبی با مقادیر مشاهده شده دارد. نتایج آزمون آماری، نشان می دهد تفاوت معنی داری بین مقادیر مشاهده شده و شبیه سازی شده وجود ندارد (P>0.05). مقدار ضریب تبیین 0.70 و 0.66 بین عملکرد واقعی و برآورد شده می تواند ناشی از تغییر شرایط کاشت و مدیریت زراعی، آفات و امراض گیاهی، وضعیت آب و هوایی منطقه و بسیاری از متغیرهای محیطی باشد.

پیش بینی اثرات محیط زیستی توسعه از بخش های مهم ارزیابی اثرات زیست محیطی می باشد. تاکنون از روش ها و تکنیک های مختلفی برای پیش بینی اثرات توسعه استفاده شده است. در این پژوهش کاربرد تصاویر و فنون سنجش از دور در پیش بینی اثرات زیست محیطی توسعه، مورد تحقیق قرار گرفت. مطالعه در شهرستان رباط کریم انجام شد. فرض بر این بود که تصاویر ماهواره ای به دلیل تولید آنها به صورت سری های زمانی قادر به پیش بینی اثرات زیست محیطی توسعه هستند. عامل زیست محیطی که پیش بینی اثرات توسعه در مورد آن صورت گرفت، پوشش گیاهی طبیعی بود. اثرات توسعه بر پوشش گیاهی منطقه از نظر سطح پوشش گیاهی و میزان بیوماس مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات و داده های پوشش گیاهی و کاربری اراضی در سال های مختلف با استفاده از تصاویر ماهواره ای به دست آمد. میزان بیوماس با استفاده از شاخص های SAVI و NDVI اندازه گیری گردید و با استفاده از روابط و مدل های رگرسیونی مدل های پیش بینی اثرات توسعه بر پوشش گیاهی تهیه شد. تصاویر ماهواره ای لندست با سنجنده های TM وETM+  با شماره ردیف و مسیر 35-165 و 35-164 مورد استفاده قرار گرفت.نتایج روابط رگرسیونی برآورد بیوماس، به وسیله آزمون t نمونه های جفت تحلیل شد و در سطح %5 تفاوت معنی داری بین متوسط مقدار برآورد شده و شاهدها وجود نداشت. همچنین تمامی مدل های رگرسیونی به دست آمده برای پیش بینی اثرات توسعه دارای ضریب همبستگی و تبیین بالای 0.9 بودند. با توجه به نتایج به دست آمده برای بسیاری از اجزای محیط زیست که اطلاعات آنها توسط تصاویر ماهواره ای قابل برداشت است، تهیه مدل های پیش بینی اثرات توسعه به وسیله روابط رگرسیونی و تصاویر ماهواره ای قابل اجراست و پیشنهاد می گردد.

در این مقاله، نتایج حاصل از تحقیق برای رسیدن به کد جامع طراحی مفهومی ماهواره های سنجش از دور ارائه شده است. در تدوین کد طراحی با درنظر گرفتن فلسفه طراحی «بهتر، سریع تر و ارزان تر» تلاش بر این بوده که علاوه بر استفاده از فناوری های روز و همچنین نظر کارشناسان خبره، محدودیت های بومی مانند محدودیت های پرتابگر داخلی نیز لحاظ شود. مزیت اصلی کد ارائه شده نسبت به نمونه های متداول، استفاده از روش های شبیه سازی دقیق تر و مدل های به روزتر در روند طراحی مفهومی زیرسیستم هاست. همچنین با درنظر گرفتن تجربیات گذشته برای انتخاب بهترین نقطه شروع طراحی، دست یابی به یک طرح عملیاتی با کاهش احتمال تغییرات پرهزینه مراحل بعدی طراحی محقق شده است.

در طول زمان، الگوهای پوشش زمین و کاربری اراضی شهرها و روستاها دستخوش تغییر و دگرگونی های اساسی میشوند و عوامل انسانی و طبیعی باعث این تغییر و تحولات بدین ترتیب تحقیق حاضر با هدف شناسایی نقاط بحرانی تغییرات کاربری اراضی شهر بندرعباس با استفاده از روشهای آشکارسازی تغییرات اراضی شهری از قبیل روشهای تفریق تصاویر، تقسیم تصاویر (شاخص NDVI )آنالیز مؤلفه های اصلی و طبقه بندی حداکثر شباهت (MLC) بر روی تصاویر TM سال 1990 و OLI سال 2020 شهر بندرعباس انجام شده است. نقشه های کاربری اراضی در پنج طبقه صخره، اراضی بایر، مناطق مسکونی، پوشش گیاهی شهری و اراضی مرطوب تولید شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که کاربری اراضی بایر در سال 2020 نسبت به سال 1990 کمتر شده و بیشترین تغییر این نوع کاربری به مناطق مسکونی در قسمتهای شمالی و شمال شرقی شهر بندرعباس می باشد. همچنین، قسمتهایی از اراضی بایر به فضاهای سبز تبدیل شده است به طوری که فضای سبز از 9/2 کیلومتر مربع در سال 1990 به 11/22 کیلومتر مربع در سال 2020 تغییر یافته است. بنابراین، تغییر کاربری مربوط به اراضی بایر به صورت منفی و در رابطه با فضای سبز به صورت مثبت بوده است. در بخش اراضی مرطوب، در بندر شهید باهنر تغییراتی در قسمت غربی اسکله به وجود آمده است. همچنین، نقشه پهنه های ناپایدار و بحرانی شهر بندرعباس براساس مدل FANP را نشان می دهد که براساس آن، تنها4/5 کیلومترمربع از محدوده موردمطالعه مناسب بوده و در مقابل 8/191 کیلومترمربع وضعیت نامناسب داشته است.پوشش اراضی شامل انواع بهره برداری از زمین به منظور رفع نیازهای گوناگون انسان است.